Hameleon... αποχρώσεις από δέντρο σε δέντρο

Το βιολί - βιολάκι και τα τύμπανα χαμηλόφωνα…

 

Έπεσε η αυλαία για τις φοιτητικές εκλογές και για άλλη μία χρονιά οι φοιτητές κλήθηκαν στις σχολές τους προκειμένου να αναδείξουν μία από τις φοιτητικές παρατάξεις, ως αυτή που θα επικρατήσει στη σχολή. Κάτι σαν μικρογραφία εθνικών εκλογών θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει, μόνο που στην περίπτωση αυτή η κάθε παράταξη που επικρατεί δεν «κυβερνά» τη σχολή, παίζει ωστόσο θεσμικό ρόλο, όχι μόνο στο πλαίσιο της σχολής τελικά, αλλά και στο ευρύτερο πολιτικό περιβάλλον της κοινωνίας. Οι φοιτητικές εκλογές μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμη και μια σφυγμομέτρηση για τις πολιτικές επιλογές των νέων ανθρώπων.

                Φέτος ήταν ίσως η πιο «ήρεμη» προεκλογική περίοδος. Δεν είδαμε δυνατές εκδηλώσεις, μουσικές και λοιπές δραστηριότητες από τις πολιτικές παρατάξεις… λίγο η κρίση, λίγο όλα αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα, ιδιαίτερα «νταβαντούρια» δεν υπήρχαν. Είδαμε ωστόσο μια σημαντική προσπάθεια προεκλογικής δραστηριότητας μέσω διαδικτύου, με διαφημιστικά βίντεο που κυκλοφόρησαν κυρίως στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook. Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι και η προσέλευση των φοιτητών στις κάλπες ήταν αρκετά μειωμένη σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Πάντως η παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σημείωσε άνοδο, σε συγκεντρωτικά ποσοστά περίπου 5%, σε σχέση με πέρυσι. Υπήρξαν όμως και «πράσινες» σχολές, με χαρακτηριστικό το ποσοστό του 81,8% στη Ναύπακτο, πρωτοφανές για τα δεδομένα της Ελλάδας.

                Την πρώτη φορά που πέρασα την πόρτα της σχολής, δύο πολύ όμορφα και γλυκά παιδιά με πλησίασαν, και με περισσή ευγένεια προσφέρθηκαν να μου δώσουν σχετικές πληροφορίες, αλλά και να με οδηγήσουν και προς τη γραμματεία. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα, ωστόσο μετά από κανα μισάωρο κατάλαβα τι συμβαίνει. Τα παιδιά δεν ήρθαν από την καλή τους την καρδιά να με βοηθήσουν, σαν «πρωτοετό ψαρωμένο» που ήμουν… Ήρθαν καθαρά για να προσελκύσουν το «νέο» αίμα του πανεπιστημίου, και να καταφέρουν να με γράψουν στον κατάλογο της παράταξής τους. Κι εγώ τότε ,όπως και τα περισσότερα απλά παιδιά (λέγοντας απλά εννοώ παιδιά που δεν είναι από οικογένειες με πολιτικές ιδιότητες ή τέλος πάντων αποφασισμένα να πολιτικοποιηθούν τόσο έντονα, ώστε να γραφτούν σε μια παράταξη μπαίνοντας στη σχολή τους), δεν ήξερα τι γίνεται. Είδα και κατάλαβα. Σε μια και μοναδική συνέλευση παρατάξεων πήγα κατά τα φοιτητικά μου χρόνια, και πραγματικά απογοητεύτηκα… Το αμφιθέατρο ήταν χωρισμένο στα τρία, σαν μικρογραφία της βουλής έμοιαζε… και ο στόχος ήταν με τις ντουντούκες στα χέρια η μια παράταξη να καλύψει τη φωνή της άλλης, με συνθήματα τύπου «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, η μόνη λύση είναι της Πάτρας Καρναβάλι»…

                Φέτος ήταν ιδιαίτερα άβολη η στιγμή που πέρασα από τη σχολή, και έπεσα πάνω σε έναν τοίχο αναρρίχησης. Πρωί- πρωί, ο διάδρομος ήταν γεμάτος γαλάζιες αφίσες πάνω σε πράσινες, και κόκκινες πάνω στις γαλάζιες, και γαλάζιες πάνω στις κόκκινες, δεν ξεχώριζες τι έλεγαν, και δίπλα ο τοίχος αναρρίχησης, παιδιά στα τραπέζια να μοιράζουν φυλλάδια, αφίσες για οργάνωση εκδρομής στη Μύκονο.. κάποια ποδοσφαιράκια και τραπέζια πινγκ-πονκ παραδίπλα. Στο πλαίσιο των εκλογών οργανώνονται πάρα πολλά πράγματα, πριν τις εξετάσεις μοιράζονται σημειώσεις από την κάθε παράταξη για τα μαθήματα. Ωστόσο, προβληματίστηκα γιατί αισθάνθηκα ότι ήταν ένας κόσμος μέσα στον κόσμο, σε άλλο κόσμο. Καμία αναφορά σε θέματα επικαιρότητας, σε όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα, όχι μόνο τα οικονομικά, ή τις ανακοινώσεις των πολιτικών αρχηγών, ή τα κοινωνικά ζητήματα… ούτε καν αναφορά στα προβλήματα της ίδιας της σχολής, σε ζητήματα που έχουν οι φοιτητές στην καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να πατήσουν στη «δωρεάν» παιδεία που τους προσφέρεται.

Κανείς δεν μιλά για το φαγητό στη φοιτητική λέσχη ή τις εστίες, τα προβλήματα λειτουργικότητας της σχολής, ή για ζητήματα καθαριότητας. Κανείς δεν θίγει ζητήματα που υπάρχουν με την ηλεκτρονική δικτύωση της σχολής, με τα συγγράμματα ή το ότι αναγκάζονται οι φοιτητές να πληρώνουν για φωτοτυπίες σημειώσεων… Το προεκλογικό βίντεο της μιας παράταξης προσπαθούσε να ενισχύσει την ιδέα, το στυλ… το κλασσικό σήμα κατατεθέν κομμάτι της άλλης παράταξης ακούστηκε σε club edition, για να κάθεται πιο ωραία στα αυτιά των σημερινών παιδιών, αλλά αναφορά στην πραγματική ζωή δεν υπήρχε καμία.

                Ωστόσο είναι εντυπωσιακό ότι… το βιολί βιολάκι! Παρόλο που υπάρχουν όλα αυτά τα προβλήματα στη χώρα μας, παρόλο που στις τελευταίες εκλογές –που δεν ήταν καν εθνικές- υπήρχε τεράστια αποχή, παράπονα από το πολιτικό σύστημα, στις εκλογές των φοιτητών είναι σαν να μην υπάρχουν όλα αυτά, σαν να είναι ένας άλλος κόσμος, αποκομμένος από την καθημερινή κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Δυστυχώς ή ευτυχώς η κάθε σχολή αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας μας σε κάθε επίπεδο. Επειδή όμως πρόκειται για μικρογραφία, οι φοιτητές ανεξάρτητα παρατάξεων μπορούν να δράσουν διαφορετικά, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της ίδιας της σχολής τους. Έχουμε μάλιστα δει τέτοια παραδείγματα κατά το παρελθόν. Στο πανεπιστήμιο Ιονίου ή στο πανεπιστήμιο της Πάτρας , υπήρχαν ομάδες φοιτητών οι οποίοι θέλησαν να ασχοληθούν πιο δημιουργικά με το πανεπιστήμιο, κι έτσι οργάνωσαν μια «παράταξη» χωρίς όμως πολιτική απόχρωση, με σκοπό καθαρά να επιλύσουν τα προβλήματα της σχολής, πάντα μέσω δημοκρατικών διαδικασιών.

Το κάθε πανεπιστήμιο και η κάθε σχολή είναι ζωτικό κομμάτι της κοινωνίας, και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αποκομμένο από τα πολιτικά ζητήματα ή ρεύματα. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι εδώ και χρόνια οι φοιτητικές παρατάξεις αποτελούν γρανάζι συχνά, για τη μετέπειτα «πολιτική καριέρα» από τη φοιτητική παράταξη, στο κόμμα. Έτσι, χάνεται πια η ουσία της έννοιας «φοιτητικό κίνημα», και τα πάντα λειτουργούν διεκπεραιωτικά, συμφεροντολογικά, με τον χειρότερο ίσως τρόπο που μπορεί να νοηθεί η πολιτική. Και αυτό είναι κρίμα, γιατί μιλάμε για νέους ανθρώπους… γι αυτό που λέμε το «αύριο της χώρας».