Αναθεώρηση....
Σκέψου το ξανά. Σκέψου το και ανάποδα... βρες τι θέλεις και αποφάσισε. Τι ωραία που είναι όλα στη θεωρία! Πόσο απόλυτα μπαίνουν οι λέξεις στη σειρά, βγαίνει το απόλυτο νόημα και όλα είναι τέλεια και πανεύκολα! Πόσο δύσκολο είναι από την άλλη να καταλάβεις τι θέλεις, τι αισθάνεσαι, τι μπορείς να προσφέρεις αλλά και να χειριστείς ανθρώπους και καταστάσεις. Και γίνονται δύσκολα όλα αυτά, γιατί ακριβώς από ένα σημείο και μετά ξεφεύγουν από το πλαίσιο του εαυτού σου, από πράγματα καθαρά δικά σου, και πάνε στο "εμείς", φτάνουν να αφορούν και να επειρεάζουν και τρίτους... οπότε εκεί έρχεται το ζήτημα ευθύνη, το ρίσκο, αλλά και το κόστος των λόγων και των πράξεων.
Και πώς να "ζυγίσεις" τα πράγματα; Πώς να αξιολογίσεις μια κατάσταση; Με το συναίσθημα, με τη λογική, με το θέλω, το πρέπει, το μπορώ...;; Πώς; Πώς να σκεφτείς "σωστά"...; Και πόση δύναμη έχεις να πεις ό, τι σκέφτεσαι, να οργανώσεις τη σκέψη σου αλλά και να μπορέσεις να ακούσεις τους άλλους; Κι έπειτα σκέφτεσαι τις προοπτικές. Σκέφτεσαι το μέλλον, τις δυνατότητες, τα μονοπάτια που ανοίγεις, τις επιλογές. Εδώ προκύπτουν δύο πράγματα, αφ' ενός το αν μπορείς να είσαι σίγουρος γι' αυτά που σκέφτεσαι... και αφ' ετέρου, το θέμα του παρόντος. Πώς μιλάς για το μέλλον, πώς κάνεις όνειρα και το "σχεδιάζεις", αν το παρόν σου σε φθείρει, σε κουράζει και στηρίζεσαι σε υποψίες για να φτιάξεις κάτι ωραίο αλλά ουσιαστικά χωρίς θεμέλια;
Να σκεφτείς πιο πρακτικά; Τότε εκείνο το σλόγκαν της διαφήμισης αυτοκινήτων θα γινόταν πράξη..."Χωρίς το συναίσθημα, θα ήμασταν μονάχα μηχανές"... επομένως, αν σκεφτείς πρακτικά, γειώνεις τη μαγεία των συναισθημάτων, ισοπεδώνεις ό, τι μπορεί να αισθάνεσαι εσύ αρχικά, αλλά και όλα εκείνα τα συναισθήματα που πιθανώς σε περιβάλλουν... ακόμη κι αν δεν τα βλέπεις...αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί. Περπατάς μόνο γιατί έτσι πρέπει, αφού μπορείς... Αφού μπορείς, κάνεις ό,τι πρέπει, ό,τι επιβάλλεται από τα πράγματα, γιατί πολύ απλά δεν νοιώθεις...
Από την άλλη, αν το σκεφτείς όλο το θέμα καθαρά συναισθηματικά, χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου...στην αρχή πετάς, αλλά μετά ξεφεύγεις, φτάνεις να αιωρείσαι σε ένα σύμπαν, χωρίς να σε κρατάει τίποτε, αλλά και χωρίς να μπορείς να ελέγξεις τις κινήσεις σου...παρασύρεσαι. Γίνεσαι η μαριονέτα των συναισθημάτων... από το ένα χέρι σε κρατά το κορδόνι του πάθους, από το άλλο εκείνο το κορδόνι της αδυναμίας, το πόδι σου το ελέγχει ένα σχοινί από τρέλα, ενώ το άλλο πόδι σου βυθίζεται στο ατέρμονο βάθος των ενοχών, της θλίψης και του φόβου...Είσαι μια ά-λογη μαριονέτα στα "χέρια" αυτών που αισθάνεσαι. Ξεπερνάς τα όριά σου, κάνεις πράγματα που αλλοιώς προφανώς δεν θα έκανες... φτάνεις να αλλάζεις εαυτό, καθαρά γιατί δεν έχεις λογική.
Και πώς να σκεφτείς; Ισορροπημένα;; Αυτό είναι ίσως μια λύση, αλλά... δεν είναι ο τρόπος για όλα τα ζητήματα. Δεν μπορείς να σκεφτείς ισορροπημένα παντού, ούτε χάρτης υπάρχει, ούτε manual... Αν κάνεις αυτό "που λέει ο λαός", δηλαδή να ακολουθήσεις την καρδιά σου... τότε ίσως για αρχή να καταφέρεις να βάλεις τη σκέψη σου σε μια τάξη, έστω και στοιχειωδώς. Αλλά και πάλι, το "Follow your heart" είναι πολύ κοντά στο να γίνεις μαριονέτα της καρδιάς σου... κι εκεί είναι που πρέπει με το ψαλίδι της λογικής να κόψεις τα νήματα. Μπορείς; Ή αλλοιώς, έχεις τη δύναμη να διαχειριστείς την ελευθερία σου;; Μήπως μπορείς να βγάλεις εγωισμό και να πεις "ΕΓΩ ΘΕΛΩ";; Γιατί κι αυτή ίσως ήταν μια λύση... να βγάλεις μπροστά το θέλω σου, οπότε εκεί δεν στενοχωριέσαι καν για τα συναισθήματα των άλλων, απλώς περπατάς...το θέμα είναι, αν κάποιος σου φωνάξει "Περπάτα ελαφρά γιατί πατάς τα όνειρά μου"...εσύ θα τον ακούσεις; Κι αν τον ακούσεις, θα το παραδεχτείς ή θα κάνεις ότι δεν το πρόσεξες μέσα στη βαβούρα της ζωής σου;
Κάθε επιλογή, κάθε αλλαγή αλλά και κάθε επανάσταση, έχει τις συνέπειές της... Το ζήτημα είναι να είσαι προετοιμασμένος γι' αυτές, να μπορείς να τις χειριστείς, κυρίως όταν τις προκαλείς. Σε τελική ανάλυση, είναι φορές που η πολλή σκέψη δεν κάνει καλό, όπως και η υπερ-επικοινωνία... μπορούν να καταστρέψουν το στοιχειώδες μονοπάτι του μυαλού σου, και να χάσεις τον προσανατολισμό σου. Αυτό αν δεν το καταλάβεις νωρίς, μπορεί να σου στοιχίσει πολύ, αφού θα ξυπνήσεις ένα πρωί και θα πεις "Τι έγινε ρε παιδία;;;"... κι εκεί μακάρι να το πεις γελώντας και όχι κλαίγοντας.
Λένε επίσης ότι καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες... θα σου μείνει αποθημένο, θα σε "φάει" η περιέργεια που λένε...κι αν είχα πάει; Κι αν το είχα πει αυτό; Αυτό το αν είναι ικανό να σε κρατήσει ξάγρυπνο για πολλές νύχτες... από την άλλη, αν "την κάνεις", κάνεις "αλλαγή", άρα έχει συνέπειες. Τα κότσια να το παραδεχτείς τα έχεις; Ή, σκεπτόμενος τις συνέπειες και πώς θα διαχειριστείς εκείνες, χάνεις την ουσία του παρόντος σου;;
Και μένεις εκεί...και σκέφτεσαι, ανάμεσα σε καπνούς, θολά ποτήρια και κάτι μουσικές που σε τραβάνε χαμηλά... γιατί όταν σκέφτεσαι έτσι, πέφτεις, πέφτεις βαθειά, χάνεις την αίσθηση του χρόνου ή της πείνας, ή του κρύου στο δωμάτιο... απλά αναλογίζεσαι πώς έφτασες εδώ..και σκέφτεσαι τι να κάνεις. Μελαγχολείς και νοιώθεις σαν να πνίγεσαι, ξεσπάς... και μετά η βουβή θλίψη και τα σπίρτα από το μπαρ που ήπιες ποτό προχθές, εκείνα τα πράσινα, που η μυρωδιά της καύσης τους σου φέρνει εικόνες...και αλλάζεις...μεγαλώνεις. Και σκέφτεσαι...αλλά δεν καταλήγεις.
Φοβάσαι να καταλήξεις;; Όχι, δεν ξέρεις πώς να καταλήξεις... το πιάνο παίζει στα αυτιά σου, κι ας είναι ξημέρωμα...και απλά δεν σε νοιάζει τι ώρα είναι, τι θα φας, πού θα πας, ή αν αισθάνεσαι μια ψύχρα στην πλάτη...γιατί την αισθάνεσαι, είναι εκεί... αλλά δεν σε νοιάζει. Και πώς να σκεφτείς;; Να ακολουθήσω "τη μοίρα και το ριζικό μου" (!!!!), να κάνω κάτι για να καθορίσω τα πράγματα, να χαθώ, να πάω στο διάολο, να γίνω κακός;;; Τι να κάνω;; Και ποιος να σε βοηθήσει; Πώς μάλλον...Οι φίλοι δεν μπορούν να σου πουν, εσύ αποφασίζεις... θα πουν άποψη, όχι λύση. Να περιμένεις την επιφοίτηση;; Να προσευχηθείς;; Πάντως δεν μπορείς να κοιμηθείς...κι εκεί είναι που ονειρεύεσαι, ξύπνιος αφήνεσαι σε σκέψεις και εικόνες, σαν παυσίπονο σε όλα τα υπόλοιπα.
Και ξεφεύγεις για λίγο, σαν απόδραση μέσα στο όνειρο...για λίγο όμως. Γιατί πρέπει να βρεις λύση. Και γρήγορα!! Γιατί τα δεδομένα σου θα αλλάξουν πολύ σύντομα...Ξεκίνα απλά από το 0... αν τα καταφέρεις....!
Κι εκεί που τα σκέφτεσαι όλα αυτά και γράφεις, και σκίζεις και παλεύεις...ωχ, ξημέρωσε!!! Άιντε φόρα χαμόγελο τώρα και προχώρα....Καλημέρα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου