Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο
Δεν ξέρω για εσάς, προσωπικά είμαι από τους ανθρώπους που πέρα από άλλους ανθρώπους και πλάσματα, αγαπάω ιδιαίτερα και κάποια αντικείμενα. Τα περισσότερα είναι πράγματα που χρησιμοποιώ καθημερινά, με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία, δώρα ίσως, μικροί θησαυροί, αναμνήσεις κλεισμένες σε αντικείμενα. Κι ακόμη κι αν η τεχνολογία μου τα «ανανεώνει» συνεχώς, το καινούριο συχνά δεν είναι σαν το παλιό, το δικό μου, οπότε και δεν τα αλλάζω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο ενθουσιάστηκα με εκείνο το παλιό ασπρόμαυρο κινητό, μια συσκευή που πέρασε από τα περισσότερα χέρια (ΝΟΚΙΑ 3310), και πόσο μου στοίχισε όταν αναγκάστηκα να την αλλάξω, αφού μετά από χρόνια χάλασε. Είχε μια μοναδική ομορφιά, με το χαρακτηριστικό του μπλε σκούρο χρώμα και τις προσόψεις που άλλαζαν… Έκανα προσπάθειες να το επισκευάσω, γιατί όσο ωραίο κι αν ήταν το καινούριο, το παλιό ήταν αλλιώς! Δεν είναι θέμα συνήθειας, είναι ότι μου άρεσε, αγαπούσα τους ήχους του, το πληκτρολόγιό του… Έτσι αντίστοιχα, και με κάποια εργαλεία. Για παράδειγμα, κάποια κουζινικά σκεύη, όπως το παλιό χειροκίνητο μιξεράκι μου. Όσα καινούρια κι αν έχω βρει, με πολύ περισσότερες δυνατότητες, εγώ θέλω το δικό μου, το χειροκίνητο! Αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να δουλέψω χωρίς αυτό, θα έχει άλλη γεύση το αποτέλεσμα. Άσε που τα πιο παλιά είναι συνήθως και «αθάνατα», όχι μόνο μιξεράκια, γενικότερα οι παλαιότερες ηλεκτρικές συσκευές. Όσο δουλεύει δεν σκοπεύω να το αλλάξω, εξ’ άλλου φέρει και σημαντική ιστορία σαν συσκευή!
Φυσικά, η αφορμή για να γράψω ένα τέτοιου τύπου άρθρο, είναι η «εκ νεκρών ανάσταση» της αγαπημένης μου –και μοναδικής- αναντικατάστατης όπως αποδείχθηκε παιχνιδομηχανής!! Η πρόσβαση σε ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι πλέον πανεύκολη. Από τότε που χάλασε η εν λόγω συσκευή, προσπάθησα να βρω κάτι άλλο ή να παίξω παρόμοια παιχνίδια σε άλλες μηχανές. Όλα ήταν άδεια, μίζερα, απογοητευτικά, τίποτε δεν με ευχαριστούσε όσο εκείνη η μοναδική με τα συγκεκριμένα παιχνίδια κονσόλα. Έτσι, δεν την πέταξα ως ελάχιστο φόρο τιμής στις υπέροχες ώρες που μου χάρισε. Με την πρώτη ευκαιρία λοιπόν την επισκεύασα (ας είναι καλά ένα σκαλωμένο παιδί που ασχολήθηκε, γιατί η αντιπροσωπεία πλέον δεν το επισκευάζει!!), τη συνέδεσα ξανά και… αλληλούια!! Παίζει!! Για τους γνώστες, αναφέρομαι στην πρώτη γκρι κονσόλα της Sony, το Play Station 1, το οποίο ήρθε επισήμως στην Ελλάδα το 1997. Γράφτηκαν τραγούδια για αυτήν την κονσόλα, τα παιχνίδια της ήταν μοναδικά, ήταν η βάση για όλα τα υπόλοιπα. Κι όσο κι αν τα γραφικά φαίνονται πλέον απλοϊκά μπροστά στα καινούρια, εμένα είναι τα μόνα που μου αρέσουν, αισθάνομαι ότι πραγματικά είναι παιχνίδια!!
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να αναζητήσετε παλιές αγάπες σας που πήγαν στον παράδεισο. Ειλικρινά το ταξίδι στο οποίο θα μπείτε δεν περιγράφεται, η αίσθηση της νοσταλγίας είναι μοναδική, η διαδρομή υπέροχη. Φέρτε στο φως τις αγάπες μιας άλλης δεκαετίας. Βρείτε βινύλια, κόμιξ, αφίσες, κασέτες δοκιμάστε παλιές ηλεκτρικές συσκευές, αναζητείστε θαμμένα σε ντουλάπια αντικείμενα με τι δική τους αξία, και που ξέρετε, ίσως και να λειτουργούν ακόμη. Μπορεί το παλιό σας walkman να δουλεύει ακόμη. Τίποτε δεν συγκρίνεται με το Mp3, αλλά ο βραχνός ήχος της μασημένης κασέτας θα ξυπνήσει μνήμες..!
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε και στο http://www.ellispoint.gr/index.php?option=com_resource&controller=article&article=7625&category_id=6&Itemid=21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου