Hameleon smiling....!

Ξημέρωσε δύο του Δεκέμβρη, και κατά τις 6 το πρωί, βγήκα στη γειτονιά μια γύρα, να μαζέψω φωτογραφικό υλικό για το ρεπορτάζ με θέμα τα σκουπίδια στην Αθήνα, που θα δημοσιευτεί εντός ολίγου στην εφημερίδα... Εκείνη την ώρα, ξημερώματα, νύχτα ακόμη, έχει μισοξυπνήσει η Αθήνα... Κάποια στιγμή, στρίβω σ' ένα στενό έξω από το σπίτι μου, το οποίο ήταν Dolby Saround, αφού είχε κάδους ξεχειλισμένους δεξιά και αριστερά κατά μήκος. Τραβούσα λοιπόν φωτογραφίες το υπέροχο κάλος των κάδων, όταν ένας συμπαθέστατος κύριος, γύρω στα 50, κατέβηκε να πάρει το μηχανάκι του που ήταν παρκαρισμένο δίπλα στον ένα κάδο. Βλέποντάς με έβαλε τα γέλια... "Από πού είσαι" μου λέει; "Φωτογραφίζεις τα χάλια μας πρωινιάτικα..." Του απάντησα τα σχετικά, οπότε μου λέει "Λοιπόν, μου 'φτιαξές τη μέρα γιατί χαμογελάς, γι'΄αυτό θα σου πω μια μαντινάδα τώρα στα γρήγορα!" Απορημένη περίμενα να τον ακούσω. Πραγματικά, σε δευτερόλεπτα μου απαγγέλει 

"   Όσες σκάλες έχεις στα μαλλιά,

τόσες προτάσεις να 'χεις, 

και στην πιο καλή σου εύχομαι,

δαχτυλίδι να περάσεις."  

 Χαμογέλασα γιατί πραγματικά ήταν πολύ γλυκό αυτό που έκανε ο κύριος... Σε λίγο, έβαλε μπρος κι έφυγε, εγώ συνέχισα παρακάτω. Μετά όμως από δυο λεπτά κι ενώ φωτογράφιζα, έκανε στροφή και γύρισε πίσω. "Μου 'φτιαξες τη διάθεση, γιατί φωτογραφίζεις τα σκουπίδια και χαμογελάς! Και είναι απίθανο αυτό, γι' αυτό θα σου πω άλλη μια μαντινάδα." Μέχρι να πάρω χαμπάρι ότι με πλησίασε ξανά, τον ακούω να λαλεί 

"   Έτσι γλυκειά να είναι η ζωή, 

σαν το χαμόγελό σου,

κι έναν καλό σύντροφο να βρεις,

να μοιράζεται το κάθε τι δικό σου. Καλή σου μέρα κορίτσι μου"  

είπε ο γλυκός κύριος, και έφυγε καβάλα στο παπάκι του.... 

Πόσο εύκολα μπορεί να φτιάξει η διάθεσή μας τελικά, με την απλή, αγνή επαφή, με μια καλημέρα ήρεμη, διακριτική... με την επικοινωνία, με αυτό που έχουμε χάσει εδώ και χρόνια, κρυμμένοι κάτω από τα γκρι τσιμέντα της πόλης. Να 'ναι καλά αυτός ο κύριος, όπου και να 'ναι, μέσα στη νύστα μου στις 6 το πρωί, με πλημμύρισε θετκή ενέργεια!