Αποχή από τις εκλογές

..Εκλογές, όπως;…

                Ζούμε πλέον στον απόηχο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Κληθήκαμε να αποφασίσουμε και να ψηφίσουμε δημάρχους και περιφερειάρχες. Και όλα αυτά, στις συνθήκες της οικονομικής δεινότητας, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να μας αναστατώνει, τον πρωθυπουργό να εκβιάζει συναισθηματικά τους πολίτες, αλλά και τις αλλαγές σε περιφέρειες και δήμους, με το σχέδιο «Καλλικράτη».  

                Το κύριο στοιχείο αυτών των εκλογών ήταν φυσικά η αποχή των ψηφοφόρων. Η αποχή αυτή άγγιξε πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα ποσοστά, σχεδόν 40% στον πρώτο, και 70% στον δεύτερο γύρο. Βάλθηκαν όλοι να ερμηνεύσουν όπως βόλευε τον καθέναν την αποχή αυτή, όλοι βγήκαν κερδισμένοι, επί μια εβδομάδα όμως ψάχναμε «το μήνυμα των εκλογών και της αποχής». Πολλοί δε, έσπευσαν να καταδικάσουν τους απέχοντες από τη διαδικασία, φέρνοντας ειρωνικά ως παράδειγμα το «αμερικάνικο πρότυπο», όπου το 60% των πολιτών τις περισσότερες φορές δεν συμμετέχει.

                Η αποχή είναι στάση στην εκλογική διαδικασία. Είναι τρόπος έκφρασης, γιατί είναι τρόπος διαχείρισης της ψήφου. Η ψήφος είναι δύναμη, και τη χειρίζεται ο καθένας όπως κρίνει. Η διαφορά με την Αμερική εντοπίζεται στο ότι η αποχή αυτή – όπως και εκείνη των Ευρωεκλογών- είναι συνειδητή, όχι αποχή από αδιαφορία.

                Κάποτε, η ψήφος, ειδικά στην Ελλάδα, ήταν ιερή, σημαντική. Οι εκλογές ήταν εορταστική περίοδος, υπήρχε κάποιο νόημα και το παιχνίδι παιζόταν με σωστούς κανόνες. Υπήρχε διάθεση από τον κόσμο να συμμετέχει, φορούσε τα καλά του και αισθανόταν τη δύναμή του σε αυτή τη διαδικασία.

                Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο, είχε δημιουργηθεί κλήμα φόβου σε ευρύ φάσμα, οπότε και η ψήφος απέκτησε το βάρος της υποχρέωσης, της ανάγκης. Γιατί ο φόβος πήγαζε από τη μια πλευρά από την απειλή της Τουρκίας και τον κλονισμό των συνόρων, της εθνικής ενότητας και κυριαρχίας, και από την άλλη πλευρά, από τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης της δημοκρατίας, που μόλις είχε αποκατασταθεί. Αμφότερες οι ιδέες αυτές καλλιεργούσαν ανασφάλεια, κι έτσι το δικαίωμα ψήφου γίνεται εθνικής σημασίας υποχρέωση

                Σήμερα το όλο αυτό ζήτημα έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Η στάση αυτή, της αποχής, της μαζικής αποχής, δείχνει τελικά να είναι αντίδραση. Οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν μεταβληθεί. Επιπλέον, οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν από επιλογές που ουσιαστικά είναι αποτέλεσμα ανακύκλωσης προσώπων. Επιλογές από ποιες, στις εκλογές; Οι πολίτες δείχνουν να έχουν κουραστεί, και οι νέοι ψηφοφόροι να μην έχουν κίνητρα. Η αποχή είναι ως ένα βαθμό δικαιολογημένη, και για τους προνοητικούς ίσως και αναμενόμενη. Ούτε την ανάλυση των αποτελεσμάτων τα βράδια των εκλογών δεν παρακολούθησε ο κόσμος. Το μεγαλύτερο ποσοστό έβλεπε ταινία ελληνικού κινηματογράφου, στο εναλλακτικό κανάλι της ελληνικής τηλεόρασης!!

                Η μανία του Έλληνα για τις εκλογές, γιατί είχαμε τέτοια μανία, από τα αρχαία χρόνια, από τον Γκόρτσο, οι αξίες που κουβαλά μέσα του ένας δημοκρατικός από τα γεννοφάσκια του λαός, δεν χάθηκε, δεν εξαφανίστηκε. Απλά ο κόσμος πλέον τη διαχειρίζεται, δείχνει τις αλλαγές που έχουν επέλθει στα μυαλά του.

                Το κυριότερο που ίσως θα πρέπει να μας απασχολήσει στην παρούσα φάση, είναι αν θα έχει μέλλον η αποχή και ποιο θα είναι αυτό. Γιατί η εικόνα της αποχής εξαρτάται από την εικόνα του πολιτικού συστήματος. Ή αλλιώς, «φτιάξε με, να σε φτιάξω», που λένε και στη Θεσσαλονίκη. Το σύστημα θα πρέπει να διαμορφωθεί έτσι, ώστε ο κόσμος να βρει λόγους να επιστρέψει στις κάλπες, να αισθανθεί ότι μπορεί να ορίσει τα πράγματα. Η θετική επίδραση που ίσως έχει η αποχή, θα φανεί όταν το πολιτικό σύστημα την ακούσει, την κατανοήσει και την αποδεχθεί ως αντίδραση.