Αποχρώσεις από δέντρο σε δέντρο

   «Αδυνατώ να πιστέψω πώς έχει γίνει έτσι ο κόσμος»

 

Ο τίτλος είναι μια φράση του φίλου που μου μετέφερε την παρακάτω είδηση… Να το πεις αδιαφορία; Να σκεφτείς πως ίσως να ήταν αλλιώς αν δεν είχαμε κρίση; Ή να δικαιολογήσεις όλη αυτή την αντίδραση στο ότι πρόκειται για «στυγνούς επιχειρηματίες» που δεν τολμούν να χάσουν sent από τις εισπράξεις (που δεν θα έχαναν εν προκειμένω τίποτε), ακόμη κι αν ένας άνθρωπος βρίσκεται σε κίνδυνο; Δεν ξέρω καν αν μπορεί να δικαιολογηθεί ένας τέτοιος χειρισμός έκτακτης κατάστασης, τον οποίον θα χαρακτήριζα επιεικώς απάνθρωπο. Αλλά ας πάρουμε το πράγμα από την αρχή.

                Όλα συνέβησαν πριν περίπου μια εβδομάδα, την περασμένη Παρασκευή, στην περιοχή των Μποζαιτίκων. Νεαρή μητέρα δύο μικρών παιδιών, ετοιμάζεται να τηγανίσει για το μεσημεριανό φαγητό. Από απροσεξία προφανώς –γιατί ατυχήματα στο σπίτι συμβαίνουν- το λάδι στο τηγάνι άρπαξε φωτιά. Η γυναίκα στην προσπάθειά της να λύσει το πρόβλημα, πήγε να βγάλει το φλεγόμενο τηγάνι στο μπαλκόνι. Το επτάχρονο παιδί της την ακολούθησε μη ξέροντας, κι εκείνη προσπάθησε να το βάλει ξανά πίσω στο σπίτι. Ωστόσο, αυτό ήταν αρκετό για να γλιστρήσει η γυναίκα και όλο το καυτό λάδι να πέσει επάνω σε εκείνη και το μικρό παιδί. Το ατύχημα έγινε, η γυναίκα ολομόναχη και τραυματισμένη πρέπει να μεταφέρει το παιδί της στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο, το οποίο βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης. 

                Όπως ήταν με τα πρόχειρα ρούχα, τραυματισμένη και με το μικρό σε πολύ άσχημη κατάσταση, πήρε το αυτοκίνητό της για το νοσοκομείο. Ανακαλύπτει πως δεν έχει βενζίνη. Σταματάει λοιπόν σε ένα πολύ γνωστό μεγάλο συνοικιακό βενζινάδικο στην περιοχή των Μποζαιτίκων, ωστόσο δημιουργείται εκ νέου πρόβλημα, μιας και δεν έχει μαζί της χρήματα. Φανταστείτε την κατάσταση. Κι εδώ ξεκινούν τα απερίγραπτα σκηνικά. Η γυναίκα, τραυματισμένη η ίδια και με το μικρό στο αυτοκίνητο σε πολύ άσχημη κατάσταση, ζήτησε από τον υπεύθυνο του βενζινάδικου να της γεμίσει έστω με πέντε ευρώ το ρεζερβουάρ για να φτάσει στο νοσοκομείο. Χρήματα που φυσικά δεν θα έχανε το πρατήριο, μιας και μπορούσε να κρατήσει τα στοιχεία της και να τη βρουν στην πορεία, μιας και η ίδια είχε πρόθεση να γυρίσει να πληρώσει. Ο υπεύθυνος του πρατηρίου, όχι μόνο αρνήθηκε κατηγορηματικά να βοηθήσει την τραυματισμένη γυναίκα και το μικρό, αλλά αδιαφόρησε και πλήρως για το τι μέλλει γενέσθαι, που θα μπορούσε να καλέσει ένα ασθενοφόρο στην καλύτερη περίπτωση… Για πέντε ευρώ λοιπόν, η τραυματισμένη και η ίδια  γυναίκα ούρλιαζε στο πρατήριο και τελικά έμεινε στη μέση του δρόμου να ψάχνει να βρει τρόπο να φτάσει στο νοσοκομείο για να σώσει το παιδί της. 

                Το αυτοκίνητο δεν μπορούσε να κινηθεί χωρίς βενζίνη, ο υπεύθυνος στο πρατήριο απλά σηκώθηκε κι έφυγε… και η γυναίκα τελικά αναγκάστηκε να πάρει ταξί για το νοσοκομείο, ξανά χωρίς χρήματα. Ο οδηγός ταξί φάνηκε ο μόνος νοήμον ηθικός άνθρωπος στην όλη ιστορία, μιας και μετέφερε τη γυναίκα στο Καραμανδάνειο, κράτησε στοιχεία, και όταν πλέον το παιδί ήταν ασφαλές, η γυναίκα τον εντόπισε μέσω κέντρου και του πλήρωσε το αντίτιμο της διαδρομής. Για την ιστορία, η μητέρα είναι καλά, ενώ το επτάχρονο παιδάκι βρίσκεται ακόμη στο νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα… Άραγε να ήταν καλύτερη η εξέλιξη της υγείας του, αν κάποιος είχε απλά δώσει πέντε ευρώ, για να τα πάρει την επόμενη μέρα;;… Ελπίζω μονάχα μετά το πέρας της κρίσης, να μην έχουμε πάψει να είμαστε άνθρωποι…

Hameleon...smiling!!

Στου Παραδείσου τα βραβεία…!

 

Βραβεία από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για τον «Παράδεισο» του Παναγιώτη Φαφούτη

               

Σε μια μίνιμαλ και λιτή, αλλά πολύ ευρηματική τελετή, για την τρίτη απονομή βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ο «Παράδεισος» του Πατρινού Παναγιώτη Φαφούτη, απέσπασε δύο βραβεία, από τις πέντε κατηγορίες στις οποίες ήταν υποψήφιος. Το ιδιαίτερο της τελετής αυτής πέραν των άλλων είναι οι άνθρωποι που επιλέγονται κάθε φορά να δώσουν τα βραβεία. Φέτος, ο πήχης είχε ανέβει αρκετά από την περασμένη χρονιά, με παρουσιαστές εκλεκτούς ηθοποιούς και με μορφές όπως ο Π. Βούλγαρης, ο Ν. Πορτοκάλογλου, η Ε. Αρβανιτάκη, η Σ. Καρύδη, αλλά και επιστήμονες, στελέχη επιχειρήσεων, μια δασκάλα από το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας των φυλακών Κορυδαλλού και άλλοι, να επιλέγονται με μια «νοητή» σύνδεση για να παραδώσουν τα βραβεία.

                Συγκεκριμένα, η ταινία του Πατρινού σκηνοθέτη ήταν υποψήφια για βραβείο στις κατηγορίες Β’ Γυναικείου ρόλου, Μοντάζ, Ενδυματολογίας, Ήχου και Μακιγιάζ, με τους αντίστοιχους συντελεστές. Τελικά, η Ακαδημία βράβευσε τον «Παράδεισο» για τον Ήχο και τον Β’ Γυναικείο ρόλο, δίνοντας χαμόγελα σε όσους εκπροσώπησαν την ταινία στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, τη Δευτέρα το βράδυ. 

                Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, ο Άρης Λουζιώτης, ο Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος, ο Κώστας Βαρυμποπιώτης και ο Πάνος Βουτσαράς παρέλαβαν το βραβείο ήχου, ενώ η Όλια Λαζαρίδου βραβεύτηκε για τον Β’ Γυναικείο ρόλο. 

                Αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρχε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο και ανταγωνισμός σε όλες τις κατηγορίες, καθώς όλοι οι υποψήφιοι ήταν αξιόλογοι, με «Το Τανγκό των Χριστουγέννων» να αποσπά τα περισσότερα αριθμητικά βραβεία στη βραδιά της απονομής. Επίσης, η Ακαδημία έκανε μνεία σε όλους τους μεγάλους σκηνοθέτες που απεβίωσαν τον περασμένο χρόνο, όπως ο Θ. Αγγελόπουλος, ο Μ. Κακογίαννης και άλλοι. Παράλληλα, έγινε ιδιαίτερη αναφορά στον κινηματογράφο «Αττικόν», στην οδό Σταδίου, καθώς το ιστορικό αυτό κτήριο καταστράφηκε ολοσχερώς πριν αρκετούς μήνες, σε επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Συγκινημένα, η ιδιοκτήτρια κλήθηκε να παραλάβει τιμητικό βραβείο. Ιδιαίτερη, ωστόσο, αναφορά στην επικαιρότητα με έναν έμμεσο και διακριτικό τρόπο, σημειώθηκε με την προβολή αποσπασμάτων από παλιές Ελληνικές ταινίες, οι οποίες γυρίστηκαν στην εποχή της κατοχής της Ελλάδας από τους Ναζί… 

                «Ο Παράδεισος» κέρδισε δύο βραβεία και μια θέση στην καρδιά όσων τον παρακολούθησαν, καθώς είναι από τις ταινίες που δεν περνούν απαρατήρητες. Φυσικά, ιδιαίτερη θέση κατέχει στην καρδιά των Πατρινών, μιας και διαδραματίζεται στην Καρναβαλική Πάτρα, ενώ η επιβράβευση της προσπάθειας του Παναγιώτη Φαφούτη και των συνεργατών του από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, δίνει κίνητρο για περισσότερες και μεγαλύτερες δημιουργίες. Πάντα τέτοια παιδιά!!

  Η τελετή απονομής των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου θα μεταδοθεί από τη Nova, το χορηγό της, και πιθανώς και από την ΕΡΤ,  κάποια από τις επόμενες ημέρες.

              

Hameleon... αποχρώσεις από δέντρο σε δέντρο

Ένα καρναβάλι αντι- καταπληκτικό…

Με εικόνα βγαλμένη από μεταπολεμικό ημερολόγιο έμοιαζε η τελετή έναρξης του Πατρινού Καρναβαλιού 2012. Κόσμος μουδιασμένος, ατμόσφαιρα μουντή, σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία… Για πρώτη φορά στα τελευταία χρονικά πραγματοποιήθηκε μεσημέρι και όχι βράδυ. Πολλά πράγματα έλειπαν. Κυρίως ήταν απούσα η Καρναβαλική ατμόσφαιρα.

 Μέρες τώρα γινόταν συζήτηση για το ότι, λόγω των χρημάτων που δεν υπάρχουν, θα πρέπει να αλλάξει η καθιερωμένη συνήθεια της νυχτερινής τελετής έναρξης του Πατρινού Καρναβαλιού. Ακριβός ο σχεδιασμός, ο φωτισμός, τα μηχανήματα, οι συντελεστές και τα μπαλέτα. Η περικοπή ήταν μονόδρομος, ωστόσο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε άλλους τομείς της όλης οργάνωσης, όπως αποδείχθηκε, αλλά να γίνει και συνεργασία του δήμου με τα καρναβαλικά πληρώματα…

Βρέθηκε λοιπόν η «μέση λύση», και αποφασίστηκε να οργανωθεί μια διαδραστική τελετή, από το μεσημέρι μέχρι  το βράδυ, και θα απλωθεί σε ολόκληρη την πόλη.

Η θεωρία βέβαια απείχε τελικά πάρα πολύ από την πράξη. Είχαμε διαβάσει για δραστηριότητες, δρώμενα καρναβαλικά στους πεζοδρόμους της πόλης, μουσική όλη  μέρα… Και στο τέλος  έμειναν τα εκατομμύρια φέιγ βολάν στην πλατεία.

Λίγο πριν τις δύο το μεσημέρι παραδόθηκε στο Δημαρχείο το λάβαρο του Πατρινού Καρναβαλιού, και μεταφέρθηκε στην Πλατεία Γεωργίου, όπου έξω από το δημοτικό θέατρο Απόλλων είχε προγραμματιστεί να λάβει χώρα το τελετουργικό. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αφηγητής της όλης τελετής υποδέχθηκε τον δήμαρχο μπερδεύοντας το όνομά του, αντί για τον Γ. Δημαρά κάλεσε τον Α. Καράβολα (πρώην δήμαρχο της Πάτρας), πράγμα που διόρθωσε βέβαια αμέσως.

 Ο Δήμαρχος Γ. Δημαράς, σε μια προσπάθεια να τονώσει το ηθικό όσων πατρινών βρέθηκαν στην πλατεία, μίλησε για αντίσταση της πόλης στην κρίση, μηνύματα αισιοδοξίας, για ένα καρναβάλι αλληλέγγυο, αντιμνημονιακό και αναπτυξιακό … και στη συνέχεια έγιναν τα αποκαλυπτήρια του άρματος του Βασιλιά Καρνάβαλου. Ακολούθησαν «πυροτεχνήματα ημέρας», αμέτρητα φέηγ βολάν ενώ στους κεντρικούς πεζόδρομους υπήρχε από νωρίτερα παιδική καρναβαλούπολη, η μπάντα του δήμου τριγυρνούσε… 

Έμοιαζε με μια πρόχειρη προσπάθεια. Έλειπε το χρώμα, η καρναβαλική μουσική, η διάθεση, το ξεσήκωμα, το θέμα… έλειπε το βαθύτερο καρναβαλικό πνεύμα που κάθε χρόνο ελευθέρωναν οι πατρινοί στην ατμόσφαιρα της πόλης με την έναρξη του καρναβαλιού, και αυτά δεν χρειάζονται απίστευτα κονδύλια για να υπάρξουν. Ο δήμαρχος στον λόγο του δεν έπεισε κανέναν. Πού είναι τα χειροκροτήματα, ο ενθουσιασμός και οι φωνές του κόσμου, το ξεσήκωμα που έδινε το σύνθημα κάθε χρόνο;  Τα άρματα στην πλατεία ήταν τρία όλα κι όλα, κατάλευκα καθότι άβαφτα. Αυτό το άρμα του Βασιλιά που είδαμε, ήταν μια κατασκευή παλαιότερη και αρκετά μικρότερη σε μέγεθος από τον παραδοσιακό Βασιλιά.

  Η μουσική επένδυση της τελετής ήταν κλασσική μουσική του Τσαϊκόφσκι, σε μια πιο «προοδευτική» εκτέλεση. Ωραίο, ευρηματικό, αλλά δεν ακούστηκε πουθενά καρναβαλική χορευτική μουσική. Έτσι, ο λίγος κόσμος που ήταν στην πλατεία –γιατί σε σχέση με άλλες χρονιές ήταν λίγος- έμεινε να κοιτά. Βλέπαμε ότι υπήρχε διάθεση, αλλά δεν υπήρχε ένα πάτημα, μια αφορμή να «ξεσπάσει» ο κόσμος. Μητέρες με πιτσιρίκια, μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, λίγες παρέες… ναι, φέτος πήγε κόσμος που άλλες χρονιές δεν πήγαινε στην τελετή της έναρξης, κανένας όμως δεν ήταν ντυμένος καρναβαλικά, μόνο τα μπαλόνια που είχε μοιράσει ο δήμος έδιναν έναν τόνο χρώματος. Μια βόλτα δεν σε έκανε να νιώθεις την αποκριάτικη ατμόσφαιρα. Αστόλιστη η πόλη, χωρίς φώτα ή κορδέλες, παρά μόνο κάποιοι στολισμοί από μαγαζιά και κάποιοι «μπάστακες» στους πεζοδρόμους.

Φυσικά δεν γινόταν να μην υπάρχουν και «αγανακτισμένοι καρναβαλιστές». Αρχικά, πριν την τελετή έναρξης, πανό διαμαρτυρίας έξω από το θέατρο από το Συντονιστικό  Αγώνα Σχολείων. Επίσης, η αντίρρηση που είχαν τα μέλη των πληρωμάτων του Κρυμμένου Θησαυρού με την οργάνωση της τελετής από τον δήμο το μεσημέρι, με αυτόν τον τρόπο, πραγματώθηκε το βράδυ, αφού με δική τους πρωτοβουλία, οργάνωσαν πορεία στο κέντρο της πόλης, ντυμένοι, με τύμπανα και μουσική, καταλήγοντας στην πλατεία Γεωργίου (θύμιζε την εποχή των Αθάνατων κατά κάποιο τρόπο…). Εκεί, έριξαν πυροτεχνήματα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δώσουν λίγο παλμό στην ημέρα. Βέβαια, μετά από δύο ώρες η πόλη είχε αδειάσει, τίποτε δεν θύμιζε ότι βρισκόμαστε σε καρναβαλική περίοδο. Ίσως σε μαγαζιά ή σε πάρτι να έπαιζε καρναβαλική μουσική, για όσους είχαν τη δυνατότητα να πάνε…

Ένα Καρναβάλι αντι – καταθλιπτικό προσπάθησε να ζητήσει ο δήμαρχος, προσκαλώντας τους πολίτες της Πάτρας σε αυτό, η οργάνωση της έναρξης πάντως αποδείχθηκε αντι – καταπληκτική… Οι λίγοι πατρινοί  που κατέβηκαν στο κέντρο το Σάββατο, είχαν ανάγκη να βγουν, ήθελαν να στηρίξουν το θεσμό, ακόμη και με το μούδιασμα της οικονομικής κρίσης και της δύσκολης κατάστασης που επικρατεί στην πόλη. Ωστόσο, ο ενθουσιασμός έμεινε στα φέηγ βολάν…

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε και στο http://www.ellispoint.gr/index.php?option=com_resource&controller=article&article=12157&category_id=6&Itemid=21%2F

Hameleon... αποχρώσεις από δέντρο σε δέντρο

Επιστροφή στο…σπίτι

 

 

Λέτε να φταίει η κρίση; Φταίει. Ότι φταίει, φταίει. Αλλά δεν θα έλεγα ότι φταίει απόλυτα αυτή… και τις καλές μέρες αποζητούσαμε το σπίτι θυμάμαι… απλά η έξοδος και το ποτό, η τιμή του οποίου γαργαλάει τους αγγέλους στον ουρανό, τείνει να αλλάξει περιβάλλον, όσο πάει μεταβάλλεται το context της εξόδου, που λέμε σε καλά ελληνικά, και όπως αποδεικνύεται, όχι μόνο του ποτού τελικά. Έτσι, φαγητό, ποτό και γενικότερα η διασκέδαση τρόπον τινά, επιστρέφουν αργά και σταθερά κάτω από τα κεραμίδια, με τη διαφορά όμως των νέων (νέων;;) τρόπων διασκέδασης και επικοινωνίας.

            Το socializing είναι πλέον τρόπος διασκέδασης. Είναι πραγματικά; Ίσως και να είναι… πόσα βράδια έχουμε ξενυχτίσει στο Facebook, είτε γιατί μιλάμε με κάποιον ή κάποιους φίλους, είτε γιατί ψάχνουμε καμιά «καλή φάτσα», είτε γιατί απλά ανεβάζουμε μουσική, οπότε παρασύρουμε και τους υπόλοιπους, καταλήγοντας σε ένα πάρτι μέσω links και καλωδίων, ο καθένας όμως βρίσκεται στο γραφείο του! Είναι, νομίζω, μια σουρεαλιστική προσέγγιση διασκέδασης, μιας και ο καθένας είναι φαινομενικά τουλάχιστον μόνος του, αλλά ανοίγοντας τον υπολογιστή… έχει παρέα στο σπίτι, αν μπορεί κανείς να το περιγράψει έτσι.

Βέβαια, το άκρον άωτον του «σκαλώματος» είναι το εξής: είσαι στο ίδιο τραπέζι με την κολλητή σου φίλη, η κάθε μια στο λαπ-τοπ της,  κι αντί να μιλάτε μεταξύ σας, ανταλλάσσετε σχόλια μέσω Facebook. Οπότε γράφει «Away From Keyboard» - το διαβάζεις- αλλά τη βλέπεις απέναντί σου, απλά να κάθεται. Και γυρνάς πολύ φυσιολογικά και τη ρωτάς «Μα είσαι AFK, γιατί δεν σηκώθηκες, τι κάνεις;;»… Το χειρότερο είναι ότι παίρνεις ανάλογη λογικοφανή απάντηση, και ναι πρόκειται για πραγματικό περιστατικό.

            Η «μάζωξη» στο σπίτι τείνει να επανέλθει στη μόδα, αν και κατά την άποψή μου αποτελεί διαχρονική αξία, τουλάχιστον για τους πολύ σπιτόγατους. Στο σπίτι, με λιγότερα χρήματα, συνήθως περνάς καλύτερα απ’ ότι έξω.  Αφορμές διάφορες, δραστηριότητες πολλές. Από το να γίνει ένα φαγοπότι ρεφενέ, μέχρι μια βραδιά για Play Station (για τους γραφικούς) ή DVD (για τους πιο κουλαριστούς). Όπως και να το κάνεις, ένα σουφλέ είναι πιο φθηνό από το να βγεις για ποτό έξω… γιατί δεν θα πιείς ένα μόνο ποτό και το ξέρεις. Άσε που μαζί με το δικό σου σουφλέ, θα πέσει και το κεφτεδάκι της διπλανής, η πίτα της μαμάς του Μήτσου, ο καθένας τέλος πάντων θα φέρει κάτι. Ακόμη όμως και απουσία φαγητού, μπυρίτσα, κρασάκι ή ποτάκι είναι αρκετά για να γίνει μια ωραία βραδιά στο σπίτι. Γιατί το σημαντικό, είναι η παρέα.. ή πιο σωστά, η παλιοπαρέα. Πότε παίξατε τελευταία φορά επιτραπέζιο;  Ή Twister στο σαλόνι; Πόσα πράγματα έχουμε ξεχάσει τελικά από τη διασκέδαση «εντός των τειχών»…

            Βέβαια, όταν μένεις μέσα στο σπίτι δεν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις πράγματα που κάνεις έξω. Δεν αναφέρω το σινεμά ή το σπέσιαλ κοκτέιλ που δεν μπορείς να πιεις μέσα, αλλά κυρίως… το καμάκωμα. Τη φάση του να πάμε σε μπαράκι, και στο ημίφως να σκανάρουμε τι κυκλοφορεί δεν τη ζεις. Στο σπίτι είσαι με τους γνωστούς αγνώστους, σε ένα ασφαλές περιβάλλον… η άγρια ζούγκλα είναι ωστόσο εκεί έξω και σε περιμένει. Στο σπίτι ξέρεις ότι το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις στον καναπέ του οικοδεσπότη, ή να γυρίσεις σπιτάκι σου. Έξω συχνά μπορεί να μην ξέρεις πώς θα εξελιχθεί η βραδιά σου… και αυτό μπορεί να είναι και δίκοπο μαχαίρι, και εκτός των άλλων είναι σίγουρο ότι no money, no ανατρεπτική νύχτα... Γιατί όμως έχω την εντύπωση πως το ερώτημα «μέσα ή έξω» είναι πιο καινούργιο από το «γιατί δεν κάνουμε πια καμάκι»…;;

Οι εναλλακτικοί βέβαια μπορεί να φέρουν τη ζούγκλα στο σπίτι. Μετά από αρκετά ποτά… να δημιουργήσουν φάση «μπαρ και καμάκι στο ημίφως» μέσα στο σπίτι, με τους γνωστούς αγνώστους… (εδώ γελάμε).

Σίγουρα σε κάθε παρέα υπάρχει ένας σπιτόγατος και σίγουρα τα party animals ξέρουν να φτιάχνουν ατμόσφαιρα ακόμη και στο σπίτι. Τι κι αν υπάρχει κρίση, αν θες να περάσεις καλά, μπορείς να το κάνεις με κάθε τρόπο και με τα πιο απλά πράγματα. Και σε τελική, μάθε να κάνεις κι εσύ ένα σουφλέ, μπορείς!! 

Απ’ το να μείνεις μέσα στο σπίτι μόνος σου επειδή δεν μπορείς να πας για ποτό, είναι καλύτερο να στείλεις στα inboxes των φίλων μια πρόσκληση… και να φέρεις τους friends σου στο σπίτι ( τους πολύ κοντινούς, έτσι, με προσοχή!). Η κρίση μας χτυπάει παντού και  μας πονάει παντού, γιατί δεν ξέρει πώς να χτυπήσει για να μην αφήσει σημάδια. Στα χτυπήματα της κρίσης, απαντάμε εναλλακτικά… Hey, let’s go home! 

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε και στο http://www.ellispoint.gr/index.php?option=com_resource&controller=article&article=12043&category_id=6&Itemid=21

 

Hameleon... αποχρώσεις από δέντρο σε δέντρο

        "Thank you Bon Jovi...!"                                      

Πάθος, φως, δυνατή ροκ μουσική, ένταση, συμμετοχή, ζωντάνια, συγκίνηση. Ήταν μια βραδιά που τα είχε όλα. Κυρίως, είχε τη φωνή του αεικίνητου John Bon Jovi, να γίνεται ένα με τις 80.000 φωνές που τραγουδούσαν μέσα στο στάδιο. 

               Η προσέλευση του κόσμου στο Ολυμπιακό Στάδιο είχε ξεκινήσει από τις 6:30 το απόγευμα, και πραγματικά ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Τη βραδιά άνοιξαν δύο συγκροτήματα, η ελληνική μπάντα «Brothers in Plug» και το ροκ συγκρότημα από τη Δανία «The Brakers». Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα θερμή, ενώ μέχρι τις 9:15 συνέχιζε να μπαίνει κόσμος μέσα στο στάδιο. Και μέσα στη βαβούρα της αναμονής, κάποιος ανεβάζει στην άδεια σκηνή το λευκό στύλο του μικροφώνου, που θα χρησιμοποιούσε ο Bon Jovi…. Ο κόσμος φωνάζει ενθουσιώδης και χειροκροτεί. 

                Τα φώτα σβήνουν, τα video walls ανάβουν… «Raise your hands» τραγούδησαν για την «καλησπέρα», ενώ όλο το στάδιο ήταν ένα σώμα, συντονισμένο, που δεν έχανε δευτερόλεπτο τον ειρμό της έντασης του συγκροτήματος. Εικόνες μαγικές. Ουσιαστικά όμως, η συναυλία άνοιξε με το «Lining on a prayer», κομμάτι που έχει σημαδέψει γενιές και γενιές. Όλα γέμισαν φως, και η φωνή του Bon Jovi χανόταν σχεδόν κάτω από εκείνη του κόσμου.

                Για δύο ώρες και τριάντα λεπτά, η μπάντα έπαιζε ασταμάτητα, με μια υπέροχη εναλλαγή των κομματιών, που διατήρησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Όλη η ιστορία του συγκροτήματος πέρασε σε δυο ώρες, μέσα από την κιθάρα και τη φωνή του Bon Jovi, στον κάθε ηλικίας κόσμο που ήταν εκεί. Ακούσαμε τραγούδια που αγαπάμε, που συνοδεύουν τις στιγμές μας όταν διασκεδάζουμε, όταν οδηγούμε, όταν γουστάρουμε, όταν ερωτευόμαστε.

Ήταν γελαστός, λαμπερός, αποζητούσε το χειροκρότημα και ευχαρίστησε πάρα πολλές φορές τον κόσμο για όλη αυτή την αγάπη. Ο Bon Jovi παραμένει ένα μεγάλο δραστήριο παιδί επάνω στη σκηνή, όπως τον βλέπουμε στα κλιπς του ’80. «Athina…finally, finally!» αναφώνησε κάποια στιγμή, ενώ ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Παρά την ηλικία του, διατηρεί το πάθος του, ως ένας γνήσιος performer, με ενέργεια στη σκηνή, υποστηρίζοντας το συγκρότημα όλη τη νύχτα, μιλώντας με τον κόσμο, αφήνοντας την κρυστάλλινη φωνή του να πλημμυρίσει το ΟΑΚΑ και τις καρδιές μας.

«Women in Greece, young girls are so beautiful…» σχολίασε ο τραγουδιστής κάποια στιγμή, και παρέα με τον κιθαρίστα και «στήριγμά» του σε όλη τη συναυλία Ρίτσι Σαμπόρα, τραγούδησαν «Pretty Woman» για τις Ελληνίδες!

Οι Bon Jovi ήξεραν πού βρίσκονταν, γνώριζαν τι συνέβαινε. «Τραγουδάμε 28 χρόνια κι επιτέλους ήρθαμε στην Ελλάδα, που τόσο πολύ το περιμέναμε», ανέφερε κάποια στιγμή στο μικρόφωνο ο τραγουδιστής.

    Συγκινητική στιγμή –όταν πλέον η βραδιά έγινε ερωτική με τις γνωστές αθάνατες μπαλάντες- ήταν όταν ο John κατέβηκε από τη σκηνή στην πλατφόρμα στο κέντρο του σταδίου, στην αγκαλιά του κόσμου, και βάζοντας στην πλάτη του την Ελληνική σημαία, ερμήνευσε το πολυαγαπημένο «Bed of roses», ενώ ο κόσμος του πετούσε λουλούδια. Η λάμψη του πραγματικά πλημμύρισε το στάδιο.

        Έντονη ήταν η εναλλαγή στην ένταση της βραδιάς, και όλες οι μεγάλες παλιές και καινούριες επιτυχίες εκτελέστηκαν με άψογο, μοναδικό τρόπο από το συγκρότημα. «Thank you, goodnight» είπε ο John κάποια στιγμή, τα φώτα έσβησαν και το συγκρότημα εξαφανίστηκε. Ο κόσμος όμως συνέχισε να τραγουδά, συνέχισε να χτυπά ρυθμικά τα χέρια… και οι Bon Jovi δεν τους απογοήτευσαν. Μετά από λίγα λεπτά, ακολούθησαν τον κόσμο, βγαίνοντας ξανά στη σκηνή. Έκλεισαν τη βραδιά με τον πιο υπέροχο τρόπο που θα μπορούσαν. «Young people, the new generation of Greece. Η Ελλάδα είναι μια πανέμορφη χώρα, τόσο όμορφη! Πέρα από τις δυσκολίες, πρέπει να πιστεύουμε στους νέους ανθρώπους, στο μέλλον της χώρας!» σχολίασε ο τραγουδιστής, και καληνύχτισε τους ‘Έλληνες με το «Living on a prayer», ένα χαρακτηριστικό κομμάτι, το πιο κατάλληλο για την περίσταση.

                Η πρώτη συναυλία των Bon Jovi στην Ελλάδα είναι γεγονός. Το ιστορικό συγκρότημα άφησε το στίγμα του σε μια φαντασμαγορική βραδιά, κάνοντας τον κόσμο να παραληρεί, να κινείται σαν τα κύματα της θάλασσας, ομοιόμορφα, για πάνω από δύο ώρες. Καλός ήχος, λίγα εφέ, γνήσια ταλέντα και η μοναδική φωνή του John, ήταν αρκετά για την απόλυτη ροκ βραδιά. Φυσικά, οι «κρυφοί ήρωες» της βραδιάς ήταν αρκετοί, καθώς υπήρχαν 300 άτομα τεχνικοί, 40 φορτηγά με όσα χρειάζεται για να στηθεί μια συναυλία, 1000 άτομα προσωπικό ασφαλείας, αλλά και πλήθος άλλων σημαντικών ανθρώπων, που ανέλαβαν την υλοποίηση του ονείρου, να τραγουδήσουν οι Bon Jovi στην Ελλάδα… Σας ευχαριστούμε.  

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε και στο http://www.ellispoint.gr/index.php?option=com_resource&controller=article&article=10131&category_id=6&Itemid=21 )

 

"You give love a bad name" ήταν το ιστορικό κομμάτι, το οποίο ερμήνευσε 2ο ο John Bon Jovi, αλλά ουσιαστικά με αυτό ξεσήκωσε όλο το στάδιο.

 

 

 

Μετά την "πρώτη" καληνύχτα, το ιστορικό συγκρότημα βγήκε ξανά στη σκηνή για μια τελευταία "δόση" στο κοινό, που την αποζητούσε έντονα. "Living on a prayer" αφιέρωσε ο John Bon Jovi στη "νεά γενιά της Ελλάδας, η οποία είναι το μέλλον της χώρας, και με αυτόν τον μαγικό τρόπο έκλεισε τη συναυλία.